Kalabalık bir boşluğa doğdu
kimliksiz
Karanlıkta herkesi siyah sandı,
Maviyi kimlik edindi kendine
Maviyi o yarattı sandı
Maviyi
Maviyi

Sonra ışık vurdu üzerine
Beni gördü
Seni gördü
Onu gördü
Mavi.
Yalnız kendi değilmiş
Onu gördü.
Deniz varmış,
Gökyüzü varmış
kendi gibi

Çirkin bir koku duydu
benliğinden,
bensizliğinden gelen.
Neden sonra çirkin bir korku duydu
delicesine,
delirircesine.
Ko(r)ku ağırlaştı
Tek bir devinim,
Yoğu var edebilirmiş,
Onu gördü.
Omuzları çöktü
Zayıflığın güçlü kolları
sardı boynunu
Kendi güçsüzlüğü altında
ezildi.

Değişmedi
Devinmedi hiçbir şey.
Kendi yoktu
Kendi yokluğuna sarıldı.
Kokuyu duyamadı,
O sapsarı, benzi atmış,
hastalıklı kokuyu.
Fakat korkuyu duydu,
İliklerine kadar yaşadı
O mavisiz korkuyu.
Şeffaf boşlukta
Maviye kenetlendi
ve kanatlandı yokluğu.
Son bir kez duyumsadı
Maviyi
Maviyi

ve kim? olamadan
yok oldu

Sevde Kaldıroğlu

17.10.12