Öykü

Bugün yine onu bekledim, gelmedi. Halbuki hep yağmurlu günlerde gelirdi. Bugün de yağmur yağdı ama o gelmedi. Evde beklemekten sıkıldım. Küçük bir defter aldım yanıma, kenarına da bir kalem iliştirdim, kendimi attım sokağa. Deniz kenarında yürüdüm biraz. Toprağın ıslak kokusu geldi burnuma, sonra da yosun kokusu. Oldum olası sevmem yosun kokusunu; ama o bile eşlik ediyor bana bugün. Beklenen ise, halen yok ortalarda. Oysa bilmiyor mu onu ne çok özlediğimi? Yalnızlığımı, belki de hiç kimseye, hiçbir şeye emanet edemediğim bu bencil yalnızlığımı bir tek onunla paylaştığımı? Görmüyor mu varlığına ne denli çaresizce muhtaç olduğumu; herkesi ve her şeyi geride bırakıp hayatımı ona adadığımı bilmiyor mu?

Yağmur hızlandı yine. Islak bir banka oturdum. Kimseler yok ortalıkta; yalnızca tenimde yağmur damlaları ve zihnimde onun hayali. Hüzün, hasret ve belki de çaresizlikle defterimi çıkardım, bomboş bir sayfa açtım önüme. Elimde kalemimle -kağıdı ıslatan yağmur damlalarına inat- bir şeyler yazmaya çalıştım. Ama olmadı, bembeyaz kağıdı ufacık bir çizikle bile kirletemedim işte. Çünkü o yoktu, hayatımdaki herkes gibi o da terk etmişti beni. Ama en çok onun gidişi acıttı ruhumu, belki de boşluğu dolduran tek şeydi, son umuttu yaşama dair; varlığım yokluğa dönüşünce beni anımsatacak tek şeydi.

Bir an bir gök gürültüsü duyuldu, aynı anda beynimde şimşekler çaktı. Bir rüyadan uyandım sanki. Belki de o hiç yoktu, hiç var olmamıştı hayatımda. Belki de inandığım her şey gibi onu da ben yaratmıştım. Evet, o yoktu. Bomboş hayatım gibi bu bomboş sayfayı doldurmak için de var olmayan bir şeye muhtaç değildim. Artık beklenen yoktu. Kalemim de bu sırılsıklam sayfalar da benliğimle birlikte özgürdü. Yüzümü gökyüzüne çevirdim, yağmur tüm çıplaklığıyla yüzüme vurdu; beklenenden, beklemekten ve tüm beklentilerimden arındım. Bir zafer duygusuyla kalktım ayağa, arkamı döndüm, O’nu gördüm.

22.10.11
——————————————————————————–

Peki kim ‘O’?

Düşüncelerinizi yorumlarda paylaşırsanız sevinirim 🙂