Bir hafta öncesine kadar bu zevki hiç tatmamıştım ben; sadece filmlerde görülür, kitaplarda okunur ya, bende de o misal. Ama bayram boyunca ailemle birlikte yaptığım küçük çaplı Türkiye turu sayesinde yaşadım bu deneyimi. Amasra, Kastamonu, Kapadokya, Eskişehir gibi pek çok yeri içine alan bir geziydi bu; spontane gelişti, plansızca gezildi, görüldü her yer. Zaten zevki de ordaydı.

Nitekim benim gibi yediği tek doğal şey markette ‘organik’ etiketiyle servet değerine satılan meyveler olan, böcekten korkan müşkülpesent bir şehirli kızın bağa, bahçeye gidip çiçek böcek içinde ağaçtan meyve toplaması, üstelik meyveyi kopardığı gibi de ağzına atması olacak şey mi? Ama oldu işte. Hem de iyi ki de oldu! Meğer dalından kopardığın meyvenin tadı ne tatlı oluyormuş; dikeni bata bata topladığın böğürtlenin tadı, üzerine kan kırmızısı suyunu damlata damlata kopardığın dutun lezzeti gibisi yokmuş.

Kastamonu’da Çatalzeytin’in Epçeler Köyü’nde dikenlerin arasından böğürtlen toplamayı öğrendim ben, harmana gidip sepetler dolusu kızılcık ve bir tutam mutlulukla eve dönmeyi. Ya da kıyafetini mahvetmek pahasına dalından avuçlarca  karadut yemeyi, sonra da her seferinde ‘Bu yediklerimin en güzeliydi’ demeyi. Doğallık burdan geliyormuş, bunu anladım ben. Meyve doğal oluyormuş, yeter ki insan doğal olsun!