Bir süredir benimle süregelen, bir türlü üzerimden atamadığım şu ‘yazma tembelliği’ni yenmeye karar verdim artık.

Bundan yaklaşık iki hafta önce elektrikler kesildi, ancak o zaman aklıma geldi yazı yazmak. Mum ışığında tam kalemle aramda romantik bir bağ kurmuştum ki elektrikler geldi, romantizm bozuldu. Yarım kaldı yazım, ‘zaten güzel değildi’ deyip bir daha da yüzüne bakmadım.

Geçenlerde bloguma bir baktım; toplamda 9 yazım var. Peki bu blogu açalı ne kadar oldu? Yaklaşık 9 ay. 9 ayda 9 yazı. Günlük değil de aylık tutuyorum sanki! Yakın çevremden de eleştiriler gelince dedim: ‘Sevde, artık kendine bir öz eleştiri yapma vaktin geldi de geçiyor bile.’

Düşündüm de ben bu blogu sürekli yazmak, kalemimi geliştirmek, günlük tutmak ve kendime bir yazı arşivi oluşturmak için açtım. Ee, tembellik yapıp yazmazsam oturduğum yerden gelişmez ki kalemim! Ne o öyle bloga mevsimlik uğramalar, ‘beğenilmez’ diye yazı yazmamalar!

Şahsen oralarda bir yerlerde blogumu okuyanlar var mı, bilmiyorum ama (anneciğim ve babacığım, sizi kastetmiyorum :)) –zaten varsa da tembelliğim sayesinde artık kalmamıştır- bundan sonra karar verdim; yazacağım. Sinemadan, kitaptan, şiirden, alışverişten, hava durumundan, ondan, bundan, şundan…(Aşırıya kaçarsam çekinmeyin söylemekten :))

Umarım bu dileğimi gerçekleştirir ve şu ‘yazma tembelliğime’ bir son verebilirim artık. Yoksa ‘başarılı yazar’ hayallerim suya düşecek gibi…

09.10.10